Fotoğrafın icat edildiği ilk yıllarda, bir kare çektirmek servet değerindeydi. Birçok alt ve orta sınıf aile, hayatları boyunca hiç fotoğrafçı yüzü görmüyordu. Ancak bir aile üyesi hayatını kaybettiğinde, o kişiyi sonsuza dek "hatırlanabilir" kılmak için son bir şans doğuyordu.
Viktorya dönemi insanları için bu durum ürpertici bir tören değil, sevgi dolu bir vedaydı. Ancak uygulanan teknikler, bugünün insanını hayretler içinde bırakacak cinsten.
"Canlı gibi" görünsün diye gözlerini boyarlardı
Bir cesedi fotoğrafta "yaşıyormuş" gibi göstermek tam bir mühendislik ve sanat işiydi. Fotoğrafçılar, merhumu dik tutabilmek için kıyafetlerinin altına gizlenen özel metal iskeletler kullanıyordu. Gözler kapalıysa, fotoğraf baskısının üzerine açık göz bebekleri çiziliyor ya da yanaklara "sağlıklı" bir pembelik katmak için özel boyalar sürülüyordu. Sonuç; bir koltukta yan yana oturan üç kardeşten hangisinin hayatta olmadığını anlamanın neredeyse imkansız olduğu o tekinsiz karelerdi.
Ölü bebeklerle fotoğraf çekilirdi
O dönemde bebek ölümleri çok yaygındı ve aileler bebeklerinin hiçbir görsel hatırasına sahip değildi. Bu yüzden anneler, hayatını kaybetmiş bebeklerini kucaklarına alıp, sanki uyuyorlarmış gibi poz verirlerdi. Hatta bazen evcil hayvanlar bile bu seremoniye dahil edilirdi. Bu fotoğraflar, ailenin en değerli köşesine asılır ve gelen misafirlere gururla gösterilirdi.
Fotoğraf yaygınlaştıkça gelenek kayboldu
Fotoğraf makineleri yaygınlaşıp ucuzladıkça, insanların "yaşarken" çekilmiş binlerce karesi olmaya başladı. Bu durum, ölülerle fotoğraf çektirme geleneğini bir "ihtiyaç" olmaktan çıkarıp bir "tabu" haline getirdi.
20. yüzyıla girerken bu akım yerini korku dolu bakışlara bıraktı. Bugün bu fotoğraflar koleksiyoncular tarafından binlerce dolara alınıp satılsa da, Viktorya döneminin bu "ölümsüzlük" tutkusu tarihin en garip modası olarak kayıtlara geçti.
