Rönesans döneminin dâhisi Michelangelo, Davut’u tamamladığında henüz 29 yaşındaydı. Ancak bu eser, sıfırdan planlanmış bir proje değil, daha önce iki sanatçının "berbat ettiği" ve çöpe atılmış bir blok mermerin kurtarılma hikayesiydi. Michelangelo, "Mermerin içindeki meleği gördüm ve onu özgür bırakana kadar yonttum" dese de, o özgürlüğün ardında bugün bile sanat tarihçilerini şaşkına çeviren mühendislik ve anatomi sırları yatıyor.
1. Çöpe atılmış "kusurlu" bir mermerden doğdu
Davut’un üzerinde yükseldiği o devasa mermer blok, Michelangelo’dan 40 yıl önce başka heykeltıraşlar tarafından yontulmaya başlanmış ancak "çok ince ve kalitesiz" olduğu gerekçesiyle terk edilmişti.
Agostino di Duccio ve Antonio Rossellino gibi ustaların üzerinde derin delikler açıp bıraktığı bu blok, yıllarca Floransa Katedrali’nin bahçesinde atıl durumda bekledi. Michelangelo, kimsenin cesaret edemediği bu "hasarlı" mermeri kabul ettiğinde, mermerin içindeki çatlakları ve oyukları heykelin duruşuna (kontrapost) uydurarak bir mucizeye imza attı.
2. Sağ elinin daha büyük olması kasti bir hata
Heykele dikkatle bakıldığında sağ elin, vücudun geri kalanına oranla çok daha büyük olduğu görülür. Bu bir acemilik değil, Michelangelo’nun dâhiyane bir hesaplamasıdır. Heykelin aslen katedralin çatısına konulması planlanıyordu. Sanatçı, aşağıdan bakan birinin perspektifinden elin (gücü temsil eder) görkemli ve belirgin durmasını istiyordu.
3. Heykel aslında "şaşı" olarak yontuldu
20. yüzyılda yapılan lazer taramaları inanılmaz bir gerçeği ortaya çıkardı: Davut aslında şaşıydı. Michelangelo, heykelin sağ profilden bakıldığında düşmanına odaklanmış, sol profilden bakıldığında ise daha sakin görünmesi için göz bebeklerini farklı yönlere bakacak şekilde tasarlamıştı.
4. Sırtında gizemli bir eksiklik var
Davut anatomik olarak mükemmel görünse de, Michelangelo omurga ile kürek kemiği arasındaki bir kası bilerek eksik bırakmıştır. Sanat tarihçileri bunun bir hata değil, mermer bloğun o kısmındaki bir bozukluk nedeniyle Michelangelo’nun yapmak zorunda kaldığı "estetik bir feragat" olduğunu belirtiyor.
5. Bir "altın" kadar değerliydi
Tarihsel analizler, heykelin ilk yapıldığında bazı bölümlerinin altın varakla kaplı olduğunu düşündürüyor. Sapanı ve heykelin dayandığı ağaç kütüğü gibi detayların, 1504 yılında Floransa güneşinin altında altın sarısı parladığı, ancak zamanla aşınarak bugünkü mermer rengine döndüğü ifade ediliyor.
